Η γενιά του ’80

Βρισκόμαστε στο έτος 2018, όπου η τεχνολογία αποτελεί μέρος της σκληρής, της ψυχρής και της αδιάφορης καθημέρινότητάς μας. Βρισκόμαστε στην εποχή όπου οι ελληνικές βιομηχανίες σφραγίζονται με το γέλιο και την ειρωνία της παγκοσμιοποίησης και της οικονομικής κρίσης που μαστίζει όχι μόνο την Ελλάδα αλλά ολόκληρη την υφήλιο.

Γεννημένοι στην όμορφη και αγνή δεκατία του ’80, μάθαμε πως ο κόσμος μας ανήκει, πως είμαστε γεννημένοι μόνο για μεγάλα πράγματα, πως γεννηθήκαμε για να επιτύχουμε, για να ξεχωρίσουμε και για να πραγματοποιήσουμε κάθε μας όνειρο.

Είμαι σίγουρη πως οι περισσότεροι από τη γενιά μας, είμαστε γόνοι μιας φτωχής η’ μεσαίας αστικής τάξης. Είμαι σίγουρη επίσης, πως όλοι μας ακούσαμε τις ίδιες γονικές φράσεις, που κάποτε μας φοβέριζαν, μας καταπίεζαν, μας έκαναν να τρομάζουμε, γιατί δε μπορούσαμε να αντιληφθούμε πως οι φράσεις αυτές αποτελούσαν στο μέγιστο κάθε γονική στοργή, αγάπη και προστασία. Στο κάτω – κάτω, όλοι οι γονείς επιθυμούν το καλύτερο για τα παιδιά τους!

Αυτό λοιπόν που ήθελαν και οι δικοί μας γονείς (κι ας μην ήθελα να το καταλάβω τότε), ήταν μία καλύτερη ζωή για τα παιδιά τους. Μία ζωή που δεν ήταν απαραίτητα συνδεδεμένη με τα χρηματικά κέρδη, ούτε με τη ματαιοδοξία των σημερινών χρόνων. Προσπαθούσαν να μας διδάξουν πως μια καλή ζωή, διαμορφωνόταν σωστά με καλή μόρφωση, με αξιοπρέπεια, με πειθαρχία και με κύρος. Μπορεί όλοι τους τότε να ήθελαν να μας καμαρώσουν γιατρούς η’ δικηγόρους, μα αυτό τελικά δεν ήταν για τα χρήματα, αλλά για μια σταθερή δουλειά στο μέλλον. Μάθαμε όλοι μας, πως για να επιτύχουμε τα πάντα, έπρεπε να διαβάσουμε. Έπρεπε να διαπρέψουμε στις πανελλήνιες εξετάσεις ( κάποτε με τις δέσμες και τώρα με τις κατευθύνσεις), για να εισαχθούμε σε ένα καλό Πανεπιστήμιο και από εκεί χρησιμοποιώντας τα πτυχία μας, να γίνουμε επαγγελματίες και σωστοί πολίτες. Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί τα μάθαμε όλα αυτά; Γιατί οι δικοί μας γονείς, δεν είχαν την πολυτέλεια της μόρφωσης, λόγω των οικονομικών δυσκολιών στη δεκαετία του ΄60 & του ΄70. Γιατί οι δικοί μας γονείς πάλευαν να μας παρέχουν όλα όσα στερήθηκαν εκείνοι.

Με όλα αυτά, η δικιά μας γενιά έμαθε πως η επικοινωνία είναι συνώνυμο της αρωματικής αλληλογραφίας και των λευκωμάτων και όχι των e-mail, των sms και των chat rooms. Μάθαμε πως το παιχνίδι επέβαλλε γερές σωματικές αντοχές και γερά νεύρα. Έπρεπε να τρέξεις, έπρεπε να κρυφτείς, έπρεπε να ξέρεις να «κλέβεις» τη μπάλα απ’ τον αντίπαλό σου. Έπρεπε να ξέρεις να πηδάς ψηλά για να πίασεις ένα «μήλο» η’ ένα «κεράσι» για να μην καταδικαστείς σε «θάνατο» απ’ το παιχνίδι!

Έτσι θυμάμαι εγώ τη δικιά μας τη γενιά. Μία γενιά που τη μεγάλωσαν οι «αλάνες» και ο δρόμος κάθε γειτονιάς. Μία γενιά που χόρεψε τις καλύτερες και τις πιο διαχρονικές μουσικές επιτυχίες, που βασίστηκε στην αγάπη, στον αυθορμητισμό, στο γέλιο, στο κλάμα, στα σκισμένα απ’ τα χώματα γόνατα! Μία γενιά που είχε το θάρρος να κάνει φιλίες χωρίς καμία επιφύλαξη.

Αυτή ήταν η γενιά μας! Αυτή είναι η γενιά μας! Η γενιά που μορφώθηκε, που απέκτησε πτυχία, μα δυστυχώς στις μέρες μας παλεύει με την ανεργία. Αυτή είναι η γενιά που έπαψε να απαιτεί, έπαψε να κυνηγάει τα όνειρά της και συμβιβάστηκε. Συμβιβάστηκε με τη μιζέρια και τη δυσκολία των εποχών και ξέχασε όσα διδάχτηκε στα παιδικά της χρόνια. Συμβιβάστηκε και δεν μάχεται να αλλάξει το μέλλον της.

Εγώ θυμάμαι πως τότε που ήμαστε παιδιά, παλεύαμε γι’ αυτά που θέλαμε, τρέχαμε για να κερδίσουμε και όχι για να χάσουμε. Τώρα… τώρα τι έγινε; Κουράστηκαν τα γόνατα απ’ τις πολλές πληγές ή μήπως μας πρόδωσε η καρδιά μας; Κάποιοι από εμάς τόλμησαν κι άλλαξαν τον κόσμο, οι υπόλοιποι γιατί ξεμείναμε στην αφετηρία να παρατηρούμε από μακρυά τους νικητές; Αφού όλοι μας έχουμε κυνηγήσει κι έχουμε κυνηγηθεί, γιατί διαλέξαμε το χειρότερο ρόλο; Γιατί επιλέξαμε την αδράνεια;

Γιατί μεταμορφωθήκαμε από τη γενιά του θάρρους σε γενιά του καναπέ; Ξέραμε πως να επικοινωνούμε μεταξύ μας, τώρα γιατί κρυβόμαστε πίσω από μία οθόνη κινητού ή υπολογιστή; Γιατί μας έκαναν οι εποχές να αλλάξουμε τόσο πολύ; Για ποιο λόγο μέιναμε τόσο πίσω όλοι μας; Μήπως φταίει ο τόπος που τα τελευταία χρόνια «τρώει» τα παιδιά του ή μήπως φταίει η αυτή η έρημη παγκοσμιοποίση που σα ντόμινο γκρεμίζει κάθε αγνό κομμάτι των εαυτών μας;

Ότι και να φταίει , όποιος και αν φταίει, ένα είναι σίγουρο… Γίναμε αυτό που ποτέ δεν ήθελαν οι γονείς μας να γίνουμε… Άνεργοι και δίχως ανθρώπους δίπλα μας να κάνουμε οικογένειες, γιατί η εποχή αυτή που ζούμε δεν δίνει χώρο στ’ όνειρά μας να πραγματοποιηθούν!!

#ΜαρίαΣμυρνιωτάκη #γενιά #80 #1980 #80S