Ο έρωτας σιχαίνεται τους δειλούς κι επιβραβεύει τους τολμηρούς!

<<Να πάρεις το ρίσκο>>, της είπαν! <<Να αγαπήσεις>>, της είπαν! <<Να ερωτευθείς>>, της είπαν! Όλοι εκείνοι που την έβλεπαν να βουλιάζει μέρα με τη μέρα στην κόλαση που είχε χτίσει γύρω της, πάλευαν να την αφυπνίσουν και να την πείσουν πως η ζωή δε θέλει πολλά για να την απολαύσεις, μόνο μία αγκαλιά, έναν καναπέ κι έναν άνθρωπο για να πεις δύο κουβέντες! Εκείνη άργησε να πιστέψει πως όντως έτσι είναι, γιατί καθημερινά πάλευε με τον εαυτό της ενάντια στην καχυποψία και στη φοβία! Φοβία στο ανθρώπινο είδος…! Δεν είχε εμπιστοσύνη πλέον ούτε στον ίδιο της τον εαυτό και δεν την ενδιέφεραν οι πράξεις που έκαναν όλοι οι άλλοι γύρω της για να κερδίσουν την εμπιστοσύνη της! Εκείνη βούλιαζε καθημερινά στον βάλτο της απαισιοδοξίας και της απαξίωσης! Μέχρι που γνώρισε εκείνον και ξαφνικά η προσωπική της καταδίκη, μεταμορφώθηκε σε ένα τεράστιο ροζ σύννεφο γύρω απ’ το όνομά του! Τον σκεφτόταν νύχτα – μέρα κι ήταν διατεθειμένη ν’ ανοίξει ένα προς ένα όλα τα φύλλα της καρδιάς και της ψυχής της, για να τρυπώσει εκείνος με τα τεράστια καστανά του μάτια! Δεν την ενδιέφερε τίποτα άλλο πλέον, πάρα μόνο το όνειρο που έχτιζε καθημερινά μέσα στο μυαλό της και που το ζούσε ακόμα κι όταν ήταν ξύπνια! Εκείνος μπερδεμένος, χαμένος στη μετάφραση των κινήσεων της και καχύποπτος! Δύσκολος άνθρωπος, αλλά όχι κενός, ούτε και δήθεν! Πληγωμένος…! Τόσο πληγωμένος, που μετρούσες μία προς μία τις πληγές στο βάθος των ματιών του. Ήθελε να την εμπιστευτεί και να της αφεθεί, αλλά ταυτόχρονα τον τραβούσε πίσω η δίκη του φυλακή, η δική του κόλαση! Εκείνη δεν το έβαζε κάτω! Καθημερινά τον πολιορκούσε με μηνύματα και με χίλιους δύο τρόπους, πάλευε να τον πείσει για το αυτονόητο…

Ο έρωτας σιχαίνεται τους δειλούς κι επιβραβεύει τους τολμηρούς! Μέρα με τη μέρα τον έφερνε όλο και πιο κοντά της κι εκείνη περιχαρής που πετύχαινε τον πολυπόθητο σκοπό της, φανταζόταν πως θα ήταν όταν θα έδιναν το πρώτο τους φιλί. Παρέλυε και μόνο στη σκέψη μιας αγκαλιάς από τα δικά του χέρια και έτρεμε μόνο στην ιδέα πως κατοικούσε μέσα της! Υπήρχε μία έντονη χημεία μεταξύ τους! Οι συζητήσεις τους ήταν από εκείνες που εμβαθύνουν στον εσωτερικό απόκοσμο του άλλου και πάντα κατέληγαν στην ίδια απορία: Πως γίνεται να μου αρέσουν ακόμα και τα ελαττώματά σου; Εκείνος ξαφνικά ύψωνε τείχη κι εκείνη τρόμαζε πως με αυτό τον έχανε σιγά – σιγά…κι ίσως τελικά να είχε δίκιο! Πέρασαν μέρες, μήνες, ώρες ατελείωτες που τους έβρισκαν εξαρτημένους από ένα τηλέφωνο, αλλά όλο αυτό δε βγήκε πουθενά! Όσο κι αν παραδέχονταν κι οι δύο, πως όλη αυτή η επικοινωνία τους έκανε καλό, τελικά αποδείχθηκε πως τους απομάκρυνε ακόμα περισσότερο! Τα πρώτα σημάδια ήταν τα αναπάντητα τηλέφωνα της! Τα μηνύματα που μπορεί να διαβάστηκαν, αλλά δεν απαντήθηκαν ποτέ! Ο ήχος της φωνής του κι ύστερα ένα τεράστιο κενό να μεσολαβεί σε κάθε του φράση! Ο τόνος της φωνής του, ψυχρός κι απόμακρος!

Όταν μία γυναίκα αποφασίζει να ρισκάρει για έναν άνδρα δειλό, τότε το αποτέλεσμα είναι πάντα ένα…! Εκείνος το βάζει στα πόδια, έχοντας μέσα του τόσα απωθημένα κι εκείνη καταλήγει ξανά στο ίδιο συμπέρασμα…! Ο έρωτας σιχαίνεται τους δειλούς κι επιβραβεύει τους τολμηρούς! Μπορεί αυτή τη φορά να μην επιβραβεύθηκε εκείνη, αλλά ταυτόχρονα κι εκείνος έχασε τη μόνη ελπίδα που είχε για να αγαπηθεί ανιδιοτελώς…!

#ΜαρίαΣμυρνιωτάκη #ανθρωποι #ερωτικέςσχέσεις